Dag allemaal, een dag later dan normaal, maar door mijn reisomstandigheden is het helaas niet eerder gelukt om een verhaal te schrijven.

Maandag avond was Sabine helaas nog steeds ziek, wat er voor zorgde dat ik dinsdag weer alleen naar het project vertrok. Geen probleem natuurlijk, maar toch minder gezellig. Gelukkig was onze duiste vriend Marcus er ook en dus daar in de pauze maar weer gezellig mee gekletst. Op het project was het weer als vanouds... Knipwerkjes, plakwerkjes, toilletbeurten, huilen, lachen, dansen en zingen, kortom weer een dolle boel en de kinderen zien me al echt als juf van hun klas! Tijdens de pauze vertelde onze coordinator Jacobo dat het onze laatste week was en dat ze ons allemaal zooo vreselijk zouden missen!! ( tsjaa echte amerikaan he ) Ook heb ik met een jongetje ,die veel andere kinderen uit de klas slaat, een afspraak gemaakt dat als hij wil slaan alleen mij op me handen mag slaan. In het begin werkte het nog niet zo, maar na een tijdje begon het toch wel zijn vruchten af te werpen.
Terug in de bus werd ik vergezeld door een jongen. (die Sabine en ik niet echt tof vinden... Hij kijkt arrogant, doet alsof ie het ´´mannetje´´ van de hele club vrijwilligers is, maar ondertussen is het eigenlijk gewoon een butje.) Ik ging natuurlijk gewoon lekker slapen, wat doet hij.... Stoot me aan met zijn ellenboog en vraagt in het spaans: Regent het?? Ik half in slaap dacht wat is dit nou? Weet ik toch veel, dat zie ik toch net zo goed als jij?!! Nou ik maar met een mompelende ja geantwoord en nog gedacht dat hij misschien een leuk gesprek wilde beginnen, maar nee hoor hij zat alweer met zijn hoofd in de krant. ( nou rare vent of niet?!!) Thuis aangekomen was Sab gelukkig weer opgeknapt en was de rest van het huis gelukkig wel in voor een avondje stappen. Zo ging ik weer met Mike, gita, charlotte en geert op naar ons vaste cafe: De monoloco! Gezellig gekletst, mensen gekeken, gelachen en gedronken om vervolgens naar het salsa café te gaan, waar Gita en charlotte los gingen met het salsa dansen en ik dus met de mannen maar aan de bar bleef kletsen. Later met charlotte nog maar even rondgelopen en wie kwam ik natuurlijk weer tegen?! JUIST de guatemalteekse stalker... Eindelijk weet ik ook zijn naam: Byron.... Nou maar even gekletst, waardoor mijn ego weer 10 treden om hoog gin en weer nieuwe vrienden ontmoet, waarvan er 1 in Peize woont. Nu denk je bullshit, dat dacht ik ook. Maar na een paar opmerkelijke feiten ( De 3 gezusters, de grote markt, koninginnedag enz.) Bleek hij toch wel de waarheid te spreken en zo heb ik in Juli een date met 3 guatemalteken in mijn eigen vertrouwde Groningen ( jaa en date hier vertrouw ik dan toch niet helemaal...) Nou emails maar uitgewisseld en maar gedag gezegd. Toen vonden charlotte en ik het wel tijd om naar huis te gaan en hebben maar een tuuc-tuuc genomen. ( dat is een karretje op 3 wielen) Nou heb je 1 keer in een tuuc-tuuc gezeten, dan wil je eigenlijk liever nooit meer... want die dingen zijn echt een gevaar op de weg!! Maar uiteindelijk natuurlijk weer veilig thuisgekomen en lekker geslapen!

Woensdag ging Sabine gelukkig weer mee naar het project en ook onze andere huisvriend van rond de 40 : Erik ( USA) Mooie foto´s gemaakt van antigua bij het ochtendgloren, met de vulkaan erachter en weer zitten lachen in de bus ( met zijn 2en is het toch altijd weer dikke pret!) Op het project voelde ik het toch wel dat het mijn een na laatste dag was en heb dus extra mijn best gedaan, het hele speelveld met een paar kindjes opgeruimd van plastic, afval en weet ik het wat allemaal, want dat is echt te erg en kan gewoon niet! Ook met de kinderen lekker gelezen en natuurlijk was het weer bad-dag. Nu zat ik de hele tijd met het kleinste kind van het hele project op schoot liedjes te zingen en haar in slaap aan het wiegen, dus heb er dit keer weini van mee gekregen. Met dat kleine kind o mijn armen ook 100 waarschuwingen gegeven, aangezien ik zo´n beetje in mijn eentje een groep van 20/30 kinderen stil en rustig moest houden. ( Dit in een ontzettende hitte, dat is zwaar kan ik je zeggen!) S´avonds ging Sabine haar kaartjes naar huis schrijven en heb ik me maar weer eens verdiept in een thriller. Dit was het zelfde verhaal als de vorige film, alleen was nu het meisje de psycho ipv de jongen. Kortom relaties?? Beter van niet!

Donderdag wsa het dan zover onze echte laatste dag op het project!! Aan de ene kant, heerlijk dat ik het volbracht heb zonder vermoord, verkracht te zijn of rare dingen meegemaakt te hebben. Aan de andere kant, zielig voor die kinderen dat er steeds iemand vertrekt als ze net een beetje gewend zijn. Ook heb ik het idee dat ik nog wel veel meer hier zou kunnen doen, maarja ik heb voor dit programma gekozen en kijk ook heel erg uit naar het reizen! Dus kreeg ik vandaag dansjes en werden er liedjes voor me gezongen! Zooo lief! Dat ik toch wel weer even moest slikken, om deze Fantastische leraressen en de kindjes achter te laten. Heel veel kusjes, knuffels en een leuke kaart gekregen en aan het eind van de dag nog maar van iedereen persoonlijk afscheid genomen. Ook hebben Sabine en ik stiekem de vuilnisbuilt op de foto genomen, zodat jullie thuis straks een beetje een idee hebben. Ook de busreis was de laatste keer, dus nog maar 1 keer me ogen uitgekeken naar Guatemal-city en zijn inwoners. Thuis aangekomen lekker gegeten en met de huisgenoten gepraat over al het afscheid nemen van zo´n reis. Gita was ziek, dus die moesten we helaas thuis laten. Met de rest zijn we weer vrolijk op pad gegaan. Eerst naar een optreden van Ravy wezen kijken,ondertussen weer leuk gekletst emails uitgewisseld, foto´s genomen en Sabine en ik moesten natuurlijk weer gek doen, dus wij achter op een pleintje bij de wc rare dansjes staan doen en charlotte ging alles filmen. De anderen was het nu echt duidelijk: Sabine en elise samen, dat spoort niet! Daarna naar La sala gegaan, waar iedereen ( INCLUSIEF SABINE!!!!) weer los ging met de salsa en ik dus weer met mike, ravy en geert aan de bar stond. Nou weer een guatemalteek an de kont, dus vooruit maar weer een praatje. Deze keer een knul uit guatemala-city die bij zijn vader auto´s verkoopt! ( LEUK....:S) Ook had ik ruzie met Byron, aangezien ik hem een tik gaf en hij dat blijkbaar niet vond kunnen...( of zou het komen, omdat ik alweer geen date wou?) In ieder geval die was boos... Om 1 uur gaat de hele boel dicht hier in Antigua, maar gelukkig heb je altijd nog de afterparties..... Wij dus met de hele club erheen ( moet je toch een keer meegemaakt hebben). Nou het is een donkere boel, met vooral guatemalteken, tussen een paar ruines en heel veel bier! Nou mij was het wel duidelijk dit is niet helemaal zuivere koek en dus besloot ik dat Ravy maar mijn bodyguard moest zijn ( hij is hier vaker geweest, dus heeft ervaring.) Hij was zelfs zo lief om met me mee naar de wc te gaan en daar op mij te wachten. Maargoed ineens was hij weg en stond ik daar met Geet en Sabine en een boze byron nog steeds vanuit zijn ooghoeken naar mij te gluren. Toen kwam Ravy terug, hij had geblowd! Nou na 5 minuten begon hij te zweten als een gek en begonnen zijn armen te trillen!! Ik wist niet wat me overkwam, dus ik maar de hele tijd vragen of alles nog goed ging, of hij water moest hebben enz enz. Dus nu was ik de zuster jannie, ipv hij mijn bodyguard. Uiteindelijk ging het gelukkig beter en aangezien de afterparty toch niet echt een groot succes was, maar van een paar afscheid genomen en snel met die zieke Ravy, sabine, geert en ik in een tuuc-tuuc gestapt. Nou die man dacht ons lekker af te kunnen zetten door 10 Q per persoon te vragen ( normaal is het 15 Q voor de hele rit) Dus ik dacht. bekijk het maar en heb hem 30 Q gegeven, waardoor het uiteindelijk ook wel goed was.

Vrijdag was het halve huis leeg, aangzien mike, gita en charlotte naar El salvador vertrkoken waren. Gelukkig hadden we de avond ervoor al afscheid van ze genomen, want het zijn echt geweldige mensen! ( Mijn vakantie naar Denemarken moet ik maar snel plannen en gelukkig komt charlotte lekker in Groningen studeren) Vrijdag hadden Sab en ik een drukke dag voor de boeg: Tas inpakken, bus regelen naar Panajachel, pakketje versturen, was doen, kadootje voor Karla regelen, Geld pinnen en misschien nog de laatste foto´s schieten. Nou bij de was begon het allemaal.... De vrouw kwam niet opdagen, waardoor wij een half uur voor niks hebben staan wachten. Daarna kwam de bus regelen, ook daar moesten we een half uur wachten op niks en besloten maar eerst boodschappen te gaan doen. Nou gelukkig lekkere dingen ingeslagen, om vervolgens weer naar de travel agency te gaan en weer en half uur te wachten ( gelukkig kwamen we op de weg tegen, mijn vriend uit guatemala-city tegen, van de vorige avond.) Toen we zaten te wachten kwamen we natuurlijk ook nog mijn guatemalteekse stalker tegen, die beweerde dat hij mij gemaild had ( Dat klopt, heb ik vandaag gezien) en me elke week 2 keer zou mailen, omdat ik een vriendin van hem was en hij graag wil weten hoe mijn leven is, bij me wil slapen als hij in Nederland is, me zo leuk vind, bla bla bla. Na 3 keer te hebben gezegd dat ik echt geen date met hem wou en dat ik het veel te druk had, maar dat hij me mocht mailen als hij in Groningen was en dat we dan wel zouden afspreken, ging hij eindelijk weg.....Uiteindelijk was de bus geregeld en gingen we de foto voor tante Karla maar laten ontwikkelen. Na tuis gegeten te hebben, beetje opgeruimd te hebben, wilden we de foto gaan ophalen en nog 1 keer checken hoe duur het was om een pakketje naar Holland te sturen. ( scheelt weer in bagage en 3 paar schoenen voor op reis is niet echt nodig) De foto bleek mislukt te zijn, dus jammer dan... geen foto. Kwamen we bij de dhl aan, bleek een pakketje niet 30, maar 300 dollar te zijn!!!! Whaaaa daar ging ons leuke plan en die arme sabine had net allemaal kado´s voor haar hele familie gekocht!! Wij dus van deze dag flink in een dip naar huis, om onze tas in te paken. Aangezien ik echt veel te veel kleren heb mee genomen heb ik een deel maar naar het goede doel gebracht, wat op de spaanse school ws en ook daar was een feest, dus nog maar even gegeten, gedronken en met Ravy gekletst. Savonds onze laatste avond maal gegeten bij tante Karla, iedereen gedag gezegd, met Geert ng een leuke foto geschoten met de tekst: Er gaat niets boven Groningen! En een prachtig Guatemalteeks doekje gekregen van Karla! Wij maar vroeg voor de laatste keer in ons bedje gedoken, om zaterdag fris aan ons reis avontuur te kunnen beginnen.

Zaterdag na een snelle douche, wij bepakt en bezakt op pad naar de ubs, wat was dat een pokke eind, met die ontzettend zware tas op mijn rug, maar uiteindelijk toch weer gehaald. Onze spullen werden op het dak gegooid en wij konden plaatsnemen, in Jawel: EEN CHICKENBUS!! 1, 5 uur lang moesten wij daar inzitten, nu dan krijg je echt last van alles wat je je maar kunt bedenken. Gelukkig had ik een gezellige guatemalteekse moeke naast me die alweer een heel verhaal begon, waar ik niks van snapte en dus maar vriendelijk knikte en glimlachte. Na deze rit waren we eindelijk in Panajachel. Alle spullen eraf, op de rug en opzoek naar een pin automaat, aangezien dat vrijdag niet gelukt was. Dit is nogal moeilijk, aangezien er veel het niet doen,gelukkig waren de mannen met enorme geweren erg vriendelijk en uiteindelijk hebben we dan toch ons geld. Dan nog een hotel. Gelukkig was ook die snel gevonden en konden we even uitpuffen van onze eerste reisdag!! Toch maar weer snel te spullen gepakt, om een tripje te maken over de Lago de atitlan. Allemaal mannen aan het roepen en schreeuwen waar we heen moesten en vervolgens word je naar een boot toe geduwd, nog voor je kan beseffen of dit wel echt de plek is waar je naar toe wil. Tijdens de bootrit weer prachtige bergen, met hier en daar een huisje, waardoor ik me weer ontzettend gelukkig en vrij voelde. Uiteindelijk aangekomen in San pedro. Een prachtig klein dorpje, met vriendelijke mensen. Ook hier weer een hoop gebrul over het verhuren van paarden ( gratis chico erbij!). Het leek ons wel een leuk idee, maar eigenlijk durfden we niet zo goed met een paard hier door de wildernis en dus maar te voet alles bekeken. Na een tijdje wandelen maar even wezen rusten en een broodje gegeten, wat ervoor zorgde dat er een zwerver aankwam en ook die dan maar wat brood hebben gegeven. 2 mannelijke gesprekken later maar weer op pad gegaan en aangezien het zo vroeg was wilden we dan toch maar even gaan informeren naar een tripje te paard. Toen alsof er een engeltje uit de lucht kwam vallen, kwam er heel toevallig een man met 2 paarden aan. Na een: Hoeveel kost het? ( 25 Q = 2,50 euro) voor 1 uur besloten we het risico om ontvoerd, bestolen en dood in het ravijn te belanden te nemen en sprongen we op het paard. Nou het was al een hele poos geleden dat ik op een paard heb gezeten, dus ik was dan ook spaans benauwd dat ik van het paard zou afdonderen. Na een tidje gereden te hebben, moesten we van paard wisselen en dus moest ik weer wennen aan een nieuw paard. Wij langs smalle wegen, stranden en uiteindelijk belanden we dan echt in de bergen. Heuvel op heuvel af, bochten naar lnks en naar rechts, steeds hoger en hoger. Gelukkig heb ik de liefde voor paarden nog wel een beetje in mijn bloed zitten, waardoor mijn band met het paard perfect bleek te zijn en ik met een gerust hart kon genieten van mijn eerste echte wilde paardentocht. Ik kan je vertellen, dat is ontzettend gaaf, geweldig en heerlijk om te doen! De gids, ws een ontzetten aardige man, die rustig de hele tour in stapvoets wou doen. Gelukkig, want in draf of gallop dat durven sab en ik niet.... Toch werd mijn Paard een beetje wilder en ging uit zichzelf maar in de draf. Toen dacht ik kom op elise, heb je zolang paardgereden, dan kan je de draf toch niet verleerd zijn en dus ik met een paard in de bergen, langs de afgronden in de draf. Gelukkig stopten het lieve beest meteen wanneer ik dat wou en was er dus niks aan de hand. Na een prachtige tocht, met prachtige uitzichten was het tijd voor een korten stop, om de paarden en onze billen te laten rusten. Leuk gekletst met de gids, die vertelde over zijn leven, met weinig geld en hoe anders dat is in Nederland. Over zijn gezin, zijn woonsituatie en zijn werk, kortom heel interessant. Op de terug weg vond ik het wel weer tijd voor een drafje, maar mijn paard rent vrolijk in galop verder!! In het begin was ik doodsbang, maar toen ik rustig mee deinsde in de galop voelde ik me als zorro op zijn paard!! Uitindelijk weer heelhuids in het dorpje aangekomen en hebben Sabine en ik de vriendelijke gids maar een flinke fooi gegeven, aangezien dit zoo goedkoop was en zoo geweldig was!!! Wij maar weer terug met de boot naar Panajachel, leuke guatemalteek ontmoet en een man uit Amerika die voor 3 maanden in Hilversum heeft gewoond ( tsjaa Holland is toch best populair merk ik hier). Ook bleek in de boot dat mijn hele broek door de wilde paardentocht gigantisch gescheurd was en ik hem dus echt niet meer kond dragen. ( dit was de enige broek die ik nog bij me had, op mijn spijkerbroek na....) Toen kwam de conclusie: Elise moet dan maar een goedkope broek vinden.

Zondag gingen we naar de markt in Chichicastenango, waar ik waarschijnlijk wel een goedkope broek zou kunnen vinden. Aangezien er al een kerel ons aansprak voor een shuttle naar chichi, besloten we dat maar te doen en dan terug wel de chickenbus te nemen. Nou prachtige rit naar chichi, maar ook ontzettend gevaarlijk, et dat verkeer hier en die schrepe bochten, pieken en dalen!!! In chichi aangekomen wij door de markt struinen, vol met prahctige kleuren en dingen... Ook broeken in overvloed, maar wat voor! Maarja ik heb nu geen geld voor dure replay broeken en zo komt het dat ik vanaf maandag rondloop in een gekleurde-gestreepte-linnen-guatemalteekse-pyama-pipo-broek rondloop!! Nou jullie zouden me moeten zien, want ik begin al aardig op een verwilderde reizigster te lijken!! haha.... wees niet bang, ik zorg dat ik weer als een prinsesje terug kom hoor!! Na de markt, maar de chickenbus gepakt en dat was natuurlijk nog 10 keer zo erg als in de shuttle. Weer berg op, berg af en de ene gevaarlijke bocht na de andere. Gelukkig ook dit keer veilig aangekomen en savonds lekker een visfileetje + patat + groenten+ soep+ brood voor nog geen 2, 50 euro!!! Tsjaa dat doen wij toch goed! Als afsluiter dan maar een overheerlijke brownie gekocht en lekker wezen slapen!

Maandag was de dag dat we weer verder moesten. Dus wij weer bepakt en bezakt op zoek naar de bus naar chichicastenango om vervolgens door te gaan naar Santa cruz del quiché. De plannen werden enigzins gewijzigd, aangezien de bus naar los enceuntros eerder kwam en een beste man ons vertelde dat dat veel sneller zou gaan. Nou dan pakken ze je tas alweer af, gooien het op het dak, zodat e geen andere keus hebt, dan instappen en hopen dat het inderdaad zo is. Wij komen aan in Solola, worden alweer bijna uit de bus gesleurd, met de melding dat we overmoeten stappen!! Gelukkig dragen al die kerels onze zware tassen van de ene bus naar de andere en zaten wij alweer paraat om naar het volgende dorpje te gaan. Ook hier precies hetzelfde verhaal en begint het gelukkig ook wel te wennen. Mannen die in je oor brullen waar je heen moet en vervolgens als een bezetene met die zware tas van mij als een dolle stier weg rennen! Op naar de volgende bus. Toen we na een verschrikkelijke reis ( we konden amper zitten en een guatemalteekse vrouw lag op mij schouder te slapen) van een uur aankwamen, kwamen er weer 10 mannen in onze oor brullen waar we heen moesten, tsjaa dat wisten we zelf nog niet eens....Dus Sabine brult terug: Uno momento ! En wij in een razendsnel overleg ( tsjaa al die busoverstappen moeten in een razendsnel tempo!!) maar besloten gelijk door te gaan naar Nebaj. Nou eeerst een uur wachen voordat die bus eindelijk weg gaat en toen 2,5 uur in een chickenbus. Dat wil je in je verschrikkelijkste dromen nog niet mee maken! Maarja, wij arme reizigers hebben geen andere keus en het voordeel is dat je gezellig met 50 guatemalteken en 2 hollandse meisjes in een bus zit! Ook met deze bus gingen we bergen op en bergen af, scherpe bochten naar links en scherpe bochten naar rechts. Totdat het meneer de busschaufeur waarschijnlijk niet snel genoeg ging en hij IN EEN BOCHT een vrachtwagen ging inhalen.......... En hetgeen waar ik de hele reis al doodsbang voor wa gebeurde: Recht tegenover ons een auto, die net op het nippertje remde, evenals de vrachtwagen die schuin op de helling stond en wij ernaast in een bus vol guatemalteken die het gewend waren en Sabine en ik nog nooit zo geschrokken zijn!! MIJN GOD, hoe haalt deze vent het in zijn hoofd om met mijn leven te gaan spelen??!! Noujaa inmiddels heb ik dus ook geleerd dat het leven hier bestaat uit risico´s nemen. De verder rit ging ongeveer hetzelfde en na een verschrikkelijk ( maar toch met ontzettend mooie uitzichten) 2,5 uur later kwamen we in een grauw grijs dorp terecht. Wij met al onze spullen maar weer op zoek naar een hotel, de eerste 2 waren te duur dus gingen we maar weer verder zoeken. Uiteindelijk een hotel gevonden, armoediger dan ooit, maarja ook ontzettend goedkoop, dus maar genomen! Wij het dorpje even bekeken, wat we niet echt heel tof vonden ( en de lonely panet maar roepen dat dit 1 van de prachtigste maya-steden is) en we werden ook door alle mensen aangekeken alsof we niet echt welkom waren. Dan eten zoeken, ook nog een probleem... Het hele dorp afgezocht, totdat we het bijna op wilden geven en maar droog brod wilden eten, bedacht ik dat we nog iets gezien hadden, toen we naar het hotel liepen. En dit bleek een ontzettend leuk reizigershol te zijn, met eten,drinken, hollandse tijdschriften, films, tv, muziek, internet, kamers, uitstapjes, spaanse lessen en wat al niet meer! Wij dus lekker gegeten en vervolgens zaten wij om half 8 alweer in onze kamer met een lange lege avond voor de boeg. Niks geen uitgaan, want in het donker hier over straat? Dat kun je denk ik beter niet doen. Zo komt het dat Sab en ik bijna elke avond om 9 uur liggen te slapen, maar er ook elke ochtend om 7 uur uitgaan. Zo ook vanmorgen om op zoek te gaan naar brood. Ook dat blijkt hier in Nebaj een groot probleem te zijn en dus zijn wemaar weer naar ons reizigershol gegaan, omdaar geroosterde broodjes met jam te eten. Nou dat beviel prima en hebben we ook even gevraagd over de tours die ze hier aanbieden. We hebben maar besloten om de tour naar de watervallen te doen en zo gingen wij om 10 uur smorgens met een vage gids naar de watervallen. Deze gids vertrouwde ik toch minder dan de andere en dus waren Sab en ik steeds goed op onze hoede. Eerst kwamen we langs de echte guatemalteekse huisjes + inwoners, wat al een foto waard was, maar helaas stellen ze dat hier niet op prijs en dus helaas voor jullie moeten jullie het doen met mijn uitleg! Tijdens onze wandeling, ontzetten prachtige natuur te bewonderen en ook de ouderwetse boeren, met schoffel en messen aan het werk. Net alsof je in een film zit! Uitindelijk angekomen bij de waterval, die ook ontzettend mooi was! Toen dachten Sab en ik dezelfde route weer teug te gaan, maar dat bleek niet waar te zijn. Hij nam ons mee door de bergen, de bossen en de open vlaktes, om vervolgens door een straatje te gaan met weer allemaal prachtige guatemalteken, die je aankijken alsof je van mars komt. De een is vriendelijk, de ander wenst je liever gelijk terug naar Mars. Na deze geweldige tocht de man vriendelijk bedankt, maar ook blij dat we van hem af waren, aangezien hij op 1 of andere manier mij een beetje de kriebels gaf. In het hotel maar even uitgerust en lekker droog brood met water zitten eten. Smiddags nog maar even naar de markt hier geweest, omdat we vonden dat we toch ook wat fruit nodig hadden. Nou wij hebben natuurlijk alweer een zwerver achter ons aan die geld wil. Wij maar nee roepen ( aangezien we geen kleindgeld hadden), maar dat bleek bij hem niet genoeg te zijn. Hij raakte ons aan en achtervolgde ons.... Bij een kraampje maar een meloen gehaald en de man dan toch maar een quetzal gegeven in de hoop dat hij ons met rust zou laten. Dit was echter niet het geval en Sabine dacht het goed af te handelen, door hem vriendelijk de hand te schudden en te vertellen dat hij nu echt weg moest gaan, totdat hij een zoen wou en sabine bijna in de houtgreep had. Sabine had de camera in haar zak, waardoor ze zich niet echt goed kon afweren, dus kwam ik in actie en heb de beste man ruw bij zijn arm gepakt en heel duidelijk gezegd dat hij ons nu toch echt met rust moest laten..... Zo dat ook weer gehad en mee gemaakt, in ons hotel lekker onze meloen met mijn zakmes open gesneden en opgegeten, om vervolgens nu alweer 2 uur achter een kut computer te zitten, met pijn in mijn rug en vingers van het typen... Maar ik wil jullie toch graag op de hoogte houden, dus ik hoop dat het lukt om dit ontzettend lange verhaal op internet te zetten. Jullie ontzettend veel succes daar! Wees niet bang, Sabine en ik redden ons wel!!